این رشته از عناصر مختلفی نشأت گرفته که از تجربیات علی و تکنیک‌های دیگر سبک‌های کاراته به وجود آمده‌است. کیوکوشین از دو لغت کیوکو (بالاترین، نهایت) و شین (حقیقت، روح) ترکیب شده‌است. این رشته در ابتدا علی ریو و علی کاراته جوجوتسو نیز نامیده می‌شد.^[۵]

کیوکوشین کای از سه لغت کیوکو «بالاترین، نهایت» شین «حقیقت، روح» و کای «گروه و انجمن» ترکیب شده‌است.^[۶]

مبارزه

تأکید این سبک روی مبارزه واقعی در فاصله نزدیک و بدون عقب‌نشینی است. در کیوکوشین برای کاستن مقاومت حریف از اصابت ضربات به‌طور متوالی و با حداکثر قدرت استفاده می‌شود. با این حال در سبک کیوکوشین تکیه اصلی بر حفظ سلامتی توأم جسمی و روحی است.^[۷]

تمرینات روحی

این سبک تأکید زیادی بر روی تمرینات تنفسی و استقامتی دارد. از این رو هنرجوی کیوکوشین پس از سال‌ها تمرینات مکرر دارای اندامی ورزیده و روحیه ای آسیب‌ناپذیر می‌گردد. در سبک کیوکوشین تکیه اصلی بر حفظ سلامتی هم‌زمان جسم و روح است؛ در مبارزات کیوکوشین و اساساً در فلسفه آن پیروزی به هر قیمتی بر حریف مقابل معنایی ندارد. در فلسفه متعالی کیوکوشین هدف غائی تناوری جسم برای رسیدن به مکارم عالیه اخلاقی است و به هیچ روی خشونت در سبک کیوکوشین جایگاهی ندارد؛ چرا که اساساً خشونت و کیوکوشین در تقابلند نه در تعامل. کیو کوشین نه تنها خشن نیست بلکه سعی در پرورش روحیه لطافت، افتادگی، و بزرگ منشی را در هنرجوی مبارز دارد.در مورد مؤثر بودن روش مبارزه و سطح روحی ویژه ای که در کیوکوشین کاراته بر روی آن تأکید می‌شود و تا اندازهٔ زیادی آن را از دیگر هنرهای رزمی تن به تن متمایز می‌سازد باید به یکی از مفاهیم اساسی در روش مبارزاتی کیوکوشین اشاره کرد که برگرفته از مکاتب شمشیرزنی کهن ژاپن بوده و موسوم به “ایکّن هیساتسو” (Ikken Hissatsu) یا “هر یک ضربه، یک هلاکت (یا نابودی/پیروزی)” است.

تعادل و آرامش

بر طبق این اصل هر تکنیک پا یا دست، هر نوع جابه جایی بدن، تنفس صحیح، حفظ تعادل، حفظ آرامش، نگاه پیوسته و هوشمندانه به چشمان حریف، هر فریاد کیای و روحیهٔ جنگندگی مبارز باید با کیفیتی تمرین و اجرا شود که اولین ضربه در نبرد آخرین ضربه باشد و حریف را به کلی ناتوان، تسلیم یا نابود سازد. این فلسفه نه بر اساس نهایت خشونت بنا شده و نه نوعی کمال گرایی غیرواقعی یا خودنمایی است؛ بلکه تأکیدی بوده‌است که ماسوتاتسو اویاما روی برتری صلح و پایان سریع جنگ بر مبارزهٔ بی‌معنی، بی هدف و غیرانسانی داشته و این را می‌توان در نام کیوکوشین به معنای نهایت حقیقت، به خوبی دریافت. حقیقتی که در آن اثری از ترس، حسادت، کینه، خستگی و غرور باقی نمی‌ماند.

ریشه اصول تنفس عمیق و قدرتی برای اجرای سنگین و نفوذی ضربات دست و پا و کم‌ترین جابه جایی بدن یا «تای ساباکی» به دور حریف در کیوکوشین به تجربه اویاما از سبک کاراته گوجوریو (از مکتب اصلی ناهاته در اوکیناوای ژاپن) بر می‌گردد که تأکید آن بر استقرارهای کم ارتفاع ضربات به سمت نقاط حساس بدن حریف مانند پهلوها، دنده‌ها، ساق و ران و قفسه سینه و به‌طور کلی ریشه کن کردن حریف است. ضربات چرخشی و بلند پا، کوبش‌های کشیده پا از پهلو یا مستقیم و ترکیب دفاع و حمله سریع با دست در کیوکوشین بیشتر برگرفته از سبک کاراته شوتوکان (از مکتب اصلی شوریته در اوکیناوای ژاپن) است که با این وجود استاد اویاما با استفاده از آموخته‌های ارزشمند خود همراه با ترکیب فلسفه‌های سخت و نرم، سرعت و قدرت و نیز تنفس ایبوکی از شکم و منطقه انرژی حیاتی با تنفس نوگاره از قفسه سینه، توانست یک نوع روحیه و فلسفه مخصوص به خود را نیز در کیوکوشین دمیده و آن را در زندگی شخصی خود و در سراسر عمرش اجرا کند. حالت بسیار ویژه و عمیقی از قرار گرفتن در یک وضعیت نهایی و بدون بازگشت. عبور از ترس از مرگ و پذیرش درد و رنج مبارزه واقعی (زندگی) با تمام وجود، درسی که استاد اویاما به گفته خود او، «از زندگی شمشیرزن سامورایی مشهور و بی شکست و استاد استراتژی جنگ ژاپنی، میاموتو موساشی در قرن هفدهم» الهام گرفت و یک باره باعث دگرگونی زندگیش شد.